Vóór 1995 werkte ik zonder kleur - doordat ik de kleurtheorie van Newton geleerd had, kon ik niet begrijpen wat kleur was. Ik kon alleen werken met beeldelementen die ik kende, waarvan ik gevoelsmatig wist wat ze waren. Ik maakte dingen in verschillende materialen, maar gebruikte geen gekleurde verf. Ik gebruikte zwart-wit fotografie, hout, gips, inkt, metaal en textiel.

Fotografie stond voor de objectieve weergave van de gegeven wereld. Zwart-wit voelde voor mij meer "waar" dan kleurfotografie. Kleur was, dacht ik, een illusie, en bovendien geeft kleurenfotografie zo'n opdringerige versie van de werkelijkheid ("dit is waar"), terwijl alles wat je erbij voelt niet in beeld komt. In zwart-wit is daar nog ruimte voor. Fotograferen beleefde ik als het opslaan van indrukken om ze later (tijdens het afdrukken) weer op te laten komen als herinnering.

Het werk hiernaast ontstond als spel met ruimte en tijd, een beeld van één plaats op twee verschillende tijden.

Het werk rechts hiernaast was belangrijk omdat het me lukte om een innerlijke waarneming in een beeld om te zetten. Het heet 'denkruimte', het is gemaakt naar aanleiding van een ingeving van wat denken is. Denken is: iets uit jezelf halen, het op tafel leggen en er dan naar kijken. De spullen in de hoeken staan voor eerdere ervaringen of bevindingen, dingen die je niet weggooit maar ook niet gebruikt.

Ik heb mensen enthousiast zien reageren op dit werk. Er zit een kleine kloof tussen twee verdwijnpunten. Diezelfde kloof komt terug in de verhouding tussen de lamp en de tafel (het werk nodigt uit om die te overbruggen door 'iets op tafel te leggen').

.

Er zaten (geheel onbedoeld) vaak verwijzingen naar de bijbel in mijn werk. Het werkje hiernaast deed me (toen het af was) denken aan "het licht viel in de duisternis, en de duisternis heeft het niet ge- (be)grepen" (evangelie van Johannes). Dit werk ontstond n.a.v. een foto van een kast, in een kasteel in Krakau.